ვიქტორიანული ეპოქის არქიტექტურის მქონე შენობები შესაძლოა ნელ-ნელა იშლებოდეს, თუმცა მათ კედლებში შემორჩენილი ისტორია დღემდე მეტყველებს უილარდის ფსიქიატრიული საავადმყოფოს თავშესაფარში მყოფი პაციენტების ცხოვრებაზე — ხან ყოველდღიურობაზე, ხან კი ტრაგედიებზე. მიუხედავად იმისა, რომ დაწესებულება უკვე დახურულია, უილარდის ფსიქიატრიული საავადმყოფო კვლავ რჩება მძიმე მოგონებების სიმბოლოდ მათთვის, ვისაც ოდესღაც მისი დერეფნები გაუვლია.

ქრონიკული ფსიქიკური დაავადებების მქონე პირთა თავშესაფარი მე-19 საუკუნის შუა პერიოდში აშენდა და იმ დროისთვის პროგრესული არქიტექტურული კონცეფციის მაგალითად მიიჩნეოდა. დღეს მისი ფართობები უმეტესად მიტოვებულია. მიუხედავად იმისა, რომ მსგავსი დაწესებულებები ხშირად მკაცრ და არაჰუმანურ პირობებთან ასოცირდება, უილარდი და მისი მსგავსი ინსტიტუციები თავდაპირველად სახელმწიფოსთვის ფსიქიკური პრობლემების მქონე ადამიანებზე ზრუნვის ალტერნატიული, უფრო ორგანიზებული ფორმის შეთავაზებას ისახავდა მიზნად.

მე-19 საუკუნის დასაწყისში ფსიქიკური დაავადებების მქონე პირები, რომლებიც საკუთარ თავზე ზრუნვას ვერ ახერხებდნენ, ხშირად გადატვირთულ საოლქო თავშესაფრებში ხვდებოდნენ, სადაც რესურსები შეზღუდული იყო. ამ ვითარების საპასუხოდ, ნიუ-იორკის შტატის ქირურგმა გენერალურმა დოქტორმა სილვესტერ დ. უილარდმა სახელმწიფოს ფსიქიატრიული საავადმყოფოს შექმნის ინიციატივა შესთავაზა. მისი მიზანი იყო ფსიქიკურად დაავადებული ადამიანების გამოყვანა იმ დაწესებულებებიდან, სადაც ისინი ხშირად ჯაჭვებით ან გალიებში იყვნენ მოთავსებულნი, და მათთვის მკურნალობისა და შრომითი უნარების განვითარების შესაძლებლობის მიცემა, რათა მომავალში საზოგადოებაში დაბრუნება შესძლებოდათ. აღნიშნულ წინადადებას ხელი პრეზიდენტმა აბრაამ ლინკოლნმა მოაწერა, გარდაცვალებამდე ექვსი დღით ადრე.

უილარდის ფსიქიატრიულმა საავადმყოფომ პირველი პაციენტი 1869 წელს მიიღო. ეს იყო ქალი სახელად მერი როტე, რომელმაც დემენციის დიაგნოზით ათი წელი გაატარა თავშესაფარში. დროთა განმავლობაში პრაქტიკამ აჩვენა, რომ დაწესებულება მხოლოდ სამედიცინო დაწესებულების ფუნქციას არ ასრულებდა და გარკვეულწილად იზოლაციის სივრცედაც იქცა. პაციენტები თავშესაფარში რჩებოდნენ მანამ, სანამ ადმინისტრაცია მათ გაწერის გადაწყვეტილებას არ მიიღებდა, თუმცა ბევრმა ეს შესაძლებლობა ვერ მიიღო. იმ პერიოდისთვის ფსიქიკური აშლილობების აღქმა განსხვავებული იყო და თავშესაფარში მოხვედრილთა ნაწილი რეალურად ფსიქიკურ დაავადებას არ განიცდიდა.

უილარდის ერთ-ერთ ცნობილ პაციენტად მიიჩნევა ჯოზეფ ლობდელი, რომელიც ფსიქიკური დაავადების იშვიათი ფორმის დიაგნოზით მოათავსეს დაწესებულებაში. ექიმების შეფასებით, ის დაბადებით ქალი იყო, თუმცა თავს კაცად აღიქვამდა. ლობდელმა უილარდში ათი წელი გაატარა, რის შემდეგაც სხვა ფსიქიატრიულ კლინიკაში გადაიყვანეს, სადაც სიცოცხლის ბოლომდე დარჩა.

თავშესაფარი დაყოფილი იყო ქალთა და მამაკაცთა კორპუსებად, ადმინისტრაციული შენობები კი ცენტრალურ ნაწილში მდებარეობდა. ტერიტორია თავდაპირველად სასოფლო-სამეურნეო დანიშნულების იყო და საავადმყოფოს საკუთარი ფერმაც გააჩნდა, სადაც პაციენტები მიწას ამუშავებდნენ. პაციენტებს გადაადგილება და სეირნობა შეეძლოთ, თუმცა ტერიტორიის დატოვება ეკრძალებოდათ. დაწესებულებაში ფუნქციონირებდა ბოულინგის მოედანი, კინოთეატრი და გიმნაზია, ასევე იმართებოდა საქმიანობები, როგორიც იყო სამკერვალო გაკვეთილები. ამასთან, უილარდი რჩებოდა სამედიცინო დაწესებულებად, სადაც გამოიყენებოდა იმ პერიოდისთვის გავრცელებული მკურნალობის მეთოდები, მათ შორის ელექტროშოკური თერაპია და ყინულის აბაზანები. ტერიტორიაზე მდებარეობდა სასაფლაოც, სადაც ათასობით პაციენტი დაიკრძალა უსახელო, დანომრილ სამარხებში.

1970-იან წლებში, მას შემდეგ რაც ჟურნალისტურმა გამოძიებებმა, მათ შორის ჯერალდო რივერას რეპორტაჟებმა, ფსიქიატრიულ დაწესებულებებში პაციენტების მიმართ არასათანადო მოპყრობა გაამჟღავნა, უილარდში პაციენტთა რაოდენობა მნიშვნელოვნად შემცირდა. საბოლოოდ, თავშესაფარმა ბოლო პაციენტი 1995 წელს გაათავისუფლა და დაწესებულება დაიხურა.

დახურვის შემდეგ, საავადმყოფოს სხვენში აღმოჩნდა ათასობით პაციენტის მტვრიანი ჩემოდანი, რომლებშიც პირადი ნივთები ინახებოდა. აღნიშნული პაციენტები უილარდში გარდაიცვალნენ და მათი ქონება დაწესებულებიდან არავის მოუთხოვია, რის გამოც თანამშრომლებმა ისინი ადგილზე შეინახეს. მოგვიანებით შეიქმნა „Willard Suitcase Project“, რომლის მიზანია ჩემოდნების მფლობელების იდენტიფიცირება და მათი ისტორიების აღდგენა. ჩემოდნებში საგულდაგულოდ ჩალაგებული ნივთები მიუთითებს, რომ პაციენტებს სჯეროდათ, თითქოს ისინი დაწესებულებას დატოვებდნენ.